14 listopada 2018 r. w Świetlicy Wiejskiej w Popowie Kościelnym odbyło się niezwykłe widowisko artystyczne przygotowane przez społeczność Przedszkola Milenium „Mali Odkrywcy”, Szkoły Podstawowej Milenium im. Jana Pawła II w Popowie Kościelnym, we współpracy z rodzicami, druhami z Ochotniczej Straży Pożarnej, paniami z Koła Gospodyń Wiejskich oraz Stowarzyszeniem Pomocy Uczniom im.  Jana Pawła II. W podróż sentymentalną przez wydarzenia z ostatnich stu lat zabrało licznie zgromadzoną widownię ponad 170 aktorów – członków naszej Małej Ojczyzny, przedstawicieli kilku pokoleń – od trzylatków, po seniorki z Koła Gospodyń Wiejskich. 
Spektakl przygotowany przez p. Wiesławę Pakulską, p. Edytę Bogdańską, p. Beatę Smarsz i p. Kamilę Mazur rozpoczął się od tańca najmłodszych uczennic, które budziły rozdzieraną przez zaborców Polskę (Maja Przybysz-Bodus) z przygnębiającego letargu. Później na scenę wkroczyli strażacy z dynamicznie odśpiewaną „Pierwszą brygadą”, po której zaczęła się przed oczyma zebranych toczyć historia życia Anny (Anna Wojewoda) i Jana (Igor Kurdelski) – symbolicznych postaci, znanych z wcześniejszego spektaklu „Powróćmy jak za dawnych lat”. Uczestniczyliśmy w scenie pożegnania Jana wyruszającego na II wojnę światową, smutnej frontowej wigilii, której towarzyszył przejmujący śpiew p. Elżbiety Pauszek, scenie walki jego oddziału z Niemcami, rewelacyjnie odegranej przez starszych chłopców oraz wcielające się w role sanitariuszek dziewczęta z klas VI-VIII, dowodzonych przez p. Mariusza Waselę. Pięknie zabrzmiały „Czerwone maki na Monte Cassino” zaśpiewane przez p. Jowitę Maćkowiak czy „Gdzie są kwiaty z tamtych lat” w wykonaniu Anny Wojewody.
Ogromne wzruszenie wywołała decyzja syna Anny i Jana (śpiewający Dominik Grochowski), który przyłączył się do powstania warszawskiego oraz powrót obu mężczyzn po wojennej zawierusze do domu. Salwy radości wywołał występ kapeli warszawskiej stanowiący humorystyczny przerywnik w tej patetycznej opowieści. Dalej było jak w PRL – na zmianę smutno i szaro (scena kolejkowa ze śpiewem Oliwii Pisarek i chóru dziewcząt), podniośle (pochód pierwszomajowy w wykonaniu przedszkolaków i śpiewem pań z KGW), aż do najbardziej poruszającego momentu – sceny wyboru Karola Wojtyły na papieża i pamiętnej pielgrzymki Jana Pawła II do ojczyzny (p. Wiesław Nowak). To był punkt kulminacyjny przedstawienia – papieża witały dzieci przedszkolne, tańcząc krakowiaka (choreografia p. Maria Krzyżanowska), gospodynie z góralską pieśnią „A my wom zycymy”, delegacje z darami: gospodynie z chlebem, strażacy z obrazem Świętego Floriana, dzieci w strojach ludowych, sportowcy, górnicy, rzemieślnicy, robotnicy. Procesję zamykali Anna i Jan z dziećmi. Po scenach z okresu strajków i stanu wojennego, którym towarzyszyły hymny tamtych czasów – „Mury” w wykonaniu Oliwii Pisarek i p. Adama Kuryłowicza oraz „Modlitwa” Podziemniaków zaśpiewana przez druhów z OSP przyszedł czas kolejnego odzyskania niepodległości przez Polskę zapoczątkowany przez obrady Okrągłego Stołu. Na tle piosenki „Ja to mam szczęście” przypomniano ważne momenty z tego okresu: wręczenie pokojowej Nagrody Nobla Lechowi Wałęsie, kolejnych prezydentów Rzeczpospolitej, wstąpienie Polski do NATO i Unii Europejskiej, sukcesy polskich sportowców, literatów, twórców kultury. Przedstawienie klamrą spiął występ najmłodszych uczennic, które wyjaśniły widzom za pomocą piosenki „Co to jest niepodległość”, na czym, polega ta najwyższa wartość. Ważnym elementem widowiska była narracja historyczna prowadzona przez ubranych w wielkopolskie stroje regionalne Katarzynę Karasiewicz i Jakuba Pawłowskiego. Ich słowa ilustrowały prezentacje multimedialne pokazujące stosowne materiały archiwalne, zdjęcia dawnych mieszkańców Popowa Kościelnego oraz wspomnienia przedszkolnych i szkolnych wydarzeń z ostatnich pięciu lat.
To był naprawdę olbrzymi projekt i nie lada wyzwanie logistyczne. Zainteresowanie zarówno udziałem w przedsięwzięciu, jak i ze strony widowni pokazało, jak ważną rolę w społeczności lokalnej odgrywają placówki edukacyjne Milenium w Popowie Kościelnym, które są głównymi animatorami życia kulturalnego, krzewienia pamięci historycznej, budowania więzi i współpracy międzypokoleniowej. Ogromne słowa uznania należą się wychowawczyniom przedszkolnym: p. Aleksandrze Przybysz-Sobeckiej, p. Marii Krzyżanowskiej, p. Agnieszce Kacale i p. Paulinie Gogale, które kolejny raz dokonały niemożliwego – sprawiły, że wszystkie przedszkolaki wystąpiły jako świetnie przygotowani, przepięknie przebrani i wyposażeni w odpowiednie rekwizyty aktorzy. Także pozostałe wychowawczynie uczniów: p. Kornelia Świętek, p. Patrycja Borysiak, p. Julita Hoffmann i p. Wiktoria Muszyńska dołożyły wszelkich starań, by efekt spektaklu był tak niezwykły. Na podziękowanie zasługują rodzice, którzy pomogli przygotować dzieciom stroje na występ – od ludowych, przez fartuchy sanitariuszek, mundury górnicze, aż po oryginały z lat 70. i 80. , w które ubrane były dziewczęta z kolejki po szarość.
Słowa największej wdzięczności należą się p. Marcinowi Drożdżyńskiemu, który kolejny już raz poświęcił swój czas, zaangażowanie i talent wokalno-instrumentalny, by to przedstawienie miało tak cudowną oprawę muzyczną. Jego otwartość i entuzjazm porwały ponad trzystuosobowy tłum do wspólnego wykonania utworu Chłopców z Placu Broni „Kocham wolność”!